کتاب درد جاودانگی اثر میگل دو اونامونو ترجمه بهاءالدین خرمشاهی
نویسنده مشهور میگل داونامونو در بین نویسندگان و فیلسوفان اسپانیایی قرن بیستم جایگاه ممتازی دارد. اندیشه‌های او بر فیلسوفان اگزیستانسیالیسم قرن بیستم تاثیر‌گذار بوده است. اونامونو علاوه‌بر آن‌که منتقد ادبی و فیلسوف بود، شعر، رمان و نمایشنامه نیز می‌نوشت اين كتاب به بيش از 30 زبان ترجمه شده، و شهرت نويسنده اش در اسپانيا مانند مولوي ؛ حافظ در ايران است كم كم در ايران خوانده مي شود و خواننده درد آشنا و دير آشناي خود را مي يابد. در اين كتاب شايد حدود 2000 جمله عبارت ژرف و شگرف نقل شده كه به قول حافظ بنياد هستي آدم را زير و رو مي كند... ویلیام برات درد جاودانگی را (تغزل فلسفی شگرف) نامیده است. زبان فلسفه زبانی است غامض، آکنده از اصطلاحات فنی و دیریاب. اما پای تغزل که به میان می آید، شور و سرود و سرمستی سر بر می آورد. اونامونو برای جلوه گر ساختن این تغزل شگرف از واژگانی استفاده کرده است که همچون باران و شکوفه های بهاران پر از طراوت است. درد جاودانگی در اصل مبحث غامض فلسفی است، ولی این مبحث غامض با همت طلبی شکسپیر و دانته و میلتون و مولفان عهد جدید و در آمیختن قول و غزل آنها با درد اشتیاقی که از سینه شرحه شرحه از فراق بر می خیزد، به یکی از شاعرانه ترین و شکوهمند ترین نوشته های زمان ما تبدیل شده است. بهاءالدین خرمشاهی هم به مدد دانش و بینش و قریحه سرشار و با همت طلبی از عطار و مولانا و خیام و سعدی و حافظ موفق شده است این تغزل فلسفی شگرف را در زبان فارسی باز آفرینی کند...