کتاب حکایتی از پله دوم نوشته فریدون مجلسی
... اين داستان را كه مانند هر داستان ديگر حكايتي از زندگي همراه با ديدگاه هايي بعضا طنزآميز است، حكايتي از پله دوم يا به عبارتي روايتي از سالن دوم مي داند. نويسنده معتقد است همه چيز در سالن اول و در ميان قدرتمندان نمي گذرد. وقايع از يك زندگي قاعدتا ساده و بي حكايت در سالن دوم نيز مي تواند حكايتي بسازند... هنوز سربازي ام تمام نشده بود كه در امتحان ورودي وزارت خارجه قبول شدم. مرا براي مصاحبه دعوت كردند. كاملاً آمادگي داشتم. كاخ وزارت خارجه در نظرم ابهت خاصي داشت. آن را با نگاهي خريدار برانداز كردم. ديروقت بعدازظهر بود. وزارتخانه تعطيل بود. خودم را به مامور راهنما معرفي كردم. براي امتحان شفاهي بايد از راه پله انتهاي راهرو يا كريدور، جنب در مقابل شهرباني به طبقه سوم مي رفتم. مصاحبه در اتاقي كنار ورودي تالار بزرگ پذيرايي دولت انجام مي شد. تالار پذيرايي بزرگ با فرش ها و مبلماني اشرافي، مجلل و زيبا بود. آن را هم پسنديدم. يكي دو نفر ديگر نيز همزمان با من رسيده بودند. از مستخدمي كه ما را همراهي يا راهنمايي مي كرد بي اختيار پرسيدم: دفتر وزير كجاست؟ گويي مي خواستم بدانم تا رسيدن به آنجا چقدر راه است كه از قرار در همان طبقه سوم پيش از ورود به محل مصاحبه در انتهاي راهرو سمت چپ بود. بعدها به اقتضاي وظيفه اداري بارها گذارم به آن اتاق افتاد. اما ديگر آن بلندپروازي و آن جاه طلبي خام دوران جواني نسبت به آن اتاق وجود نداشت