جن

کتاب جن اثر آلن رب گری یه ترجمه پرویز شهدی

داخل اين کتاب رمان سيمون لوكور با اسم واقعي روبن كورسيمو و بعدها با یک نام تحميلي بوريس كورشيمن مهندس الكترونيك ، متولد كي يف (كه كارشناسان شهرباني كل تاييد مي كنند اين مدرك كاملا قلابي است ) طبق درخواست يك آگهي چاپ شده ، به محل مورد نظر مي رود. اين مكان يك انباري با اشياي به دردنخور و پر از ابزار اسقاطي نظير ماشين هاي قديمي ، اسكلت هاي فلزي و آهن پاره هاي رنگ و رو رفته است . بالطبع ، در اينجا كسي منتظر اوست . اين جوان ، دختري است در لباس مردانه ، كه سعي دارد در برخورد اول جنسيت خود را پنهان دارد. نام او جين است اما راوي از او مي پرسد كه : شما بايد آقاي ژان باشيد؟ اسم من موريس است (اسم رمز سازماني ) و دختر علي رغم پوشش مردانه ، با صدايي خوش آهنگ خود را جين معرفي مي كند. بوريس به طبقه دوم راهنمايي مي شود. در اين طبقه نيز همه چيز شبيه طبقه همكف است . در همين طبقه به دختري برخورد مي كند و با او حرف مي زند و او نيز دختري به نام لورا را، كه مسلح است ، به او معرفي مي كند. اين دختر پوششي مردانه دارد و با همان لحن و صداي لطيف با او حرف مي زند؛ اين دختر نيز شباهت شگفت انگيزي به جين دارد. داستان با شروعي وهم انگيز و كابوس وار، ما را به مدخل يك سازمان سري و رمز آميز مي كشاند كه همه سعي دارند هويت خود را پنهان نگاه دارند.... آلن رب گري يه در سال ۱۹۵۶ در گفت وگويي با روزنامه ال اكسپرس آشكارا اعلام كرد كه جوهر رمان ، خود زندگي است و چنين گفت : مايه رمان از هر مقوله يي كه باشد به نظر مي رسد با تمامي انسانيت سروكار دارد. تكنيك هاي رمان ، چيزي نيست مگر شكلي كه رمان نويس ابداع مي كند تا به آنچه نخست به نظر مي رسيد با تجزيه و تحليل سر ناسازگاري دارد، تجسم و ثبات و نظم دهد. اين گفت وگو را ياد آوري كردم تا درباره رمان جن چيزهايي بنويسم . رماني كه آدم را غافلگير مي كند، درست مانند شخصيت رب گري يه ؛ كه هر گاه مي خواهد از نظريه ادبي اش دفاع كند ما را در مقابل حرف هاي تازه يي قرار مي دهد. گرچه بعد از پنجاه و اندي سال نظريه او در فرانسه امروز خريداري ندارد. درونمايه تمام آثار رب گري يه بازيابي دنياي اشيا است . دنيايي كه رابطه آدم ها را در چرخه دنياي سرمايه داري و افسون جامعه مصرفي رقم مي زند. با توجه به شكست دوران نخست رمان نو و كشف دوباره آن توسط منقدان غير سنتي ، هنوز اين ژانر ادبي در هاله يي از ابهام بسر مي برد. كشف ساختار روايي اين گونه ادبي ما را به اسلوب و چشم اندازهاي تازه يي در نقل داستان پيوند مي زند. گرچه در ابتداي امر اغلب منتقدان نو ستيز بدون توجه به سبك و سياق چنين جنبش ادبي ، اذهان جماعت خواننده را به جنبه هاي پيش پاافتاده يي معطوف داشتند تا به شيوه هاي بالزاكي بهاي بيشتري بپردازند.