جان كلام

کتاب جان كلام اثر گراهام گرین ترجمه پرتو اشراق

پادوي سياهي جين آورد. ويلسون آن را خوش خوشك مي نوشيد، زيرا كار ديگري نداشت كه انجام دهد به غير از اينكه، به اتاق داغ و كثيفش برگردد و زمان بخواند، يا شعر. شعر را دوست داشت اما در خفا مي خواند، مثل يك ماده مخدر. هر جا مي رفت مجموعه گنجينه طلايي را با خود مي برد، ولي فقط شب ها بود كه مقدار كمي مصرف مي كرد. يك بند انگشت لانگ فلو، ماكولي و منگن.:«آري بگو چطور نوابغ هرز مي روند، با دوستي ها گول مي خورند، و عشق فريبشان مي دهد...» ذايقه اش رمانيك بود. وقتي مي خواست در برابر مردم پز بدهد والاس را انتخاب مي كرد. با تمام وجود مايل بود از نظر ظاهر با ديگران فرق داشته باشد و...